Επί του καναπέους...

Οι τελευταίες εξελίξεις στην υπόθεση του δικηγορικού επαγγέλματος, το οποίο κάνω και ζω από αυτό με ανάγκασαν να σηκωθώ από τον καναπέ... Αυτό δεν είναι κάτι το δύσκολο, αν αναλογιστεί κανείς ότι στο σπίτι τουλάχιστον δεν έχω καναπέ, στο δε γραφείο σπανίως τον χρησιμοποιώ, τον έχω δε εκχωρήσει για να περιμένει κάποιος αγχωμένος πελάτης! Με τον Δικηγορικό Σύλλογο Άρτας, πήραμε το λεωφορείο και κατεβήκαμε στις Βουλές και τα Υπουργεία, φτιάξαμε πανώ, πήραμε και σφυρίχτες και σιουρήξαμε κατά των νέων μέτρων και των αλλαγών...
Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θυμήθηκα τα νειάτα μου και τις φοιτητικές πορείες στο Πανεπιστήμιο για να μην περάσουν τα μέτρα Αρσένη ή για τα δικαιώματα των ναυτεργατών...
Τελικά, κάτι είπαμε ότι κερδίσαμε, πήγε λίγο πίσω η κυβέρνηση, εγώ όμως πιστεύω ότι πάνω απ'όλα διασώσαμε την αξιοπρέπειά μας ως πολίτες, γιατί αν δεν κατεβαίναμε να φωνάξουμε, να σφυρίξουμε και να διαμαρτυρηθούμε, θα έπρεπε να φουντώσει ο Άραχθος και να μας βγάλει στον πάτο του Αμβρακικού να μας ρουφήξουν οι σουπιές!

Η διεργασία του συνδικαλισμού, με ενθουσίασε και μιας και είμαι και υποψήφιος ως μέλος του Δ।Σ। Άρτας είπα να φτιάξω ένα μικρό φυλλάδιο με τις απόψεις μου... Αποφάσισα να ακολουθήσω το φοιτητικό μοντέλο, του φανζίν, της χειροποίητης μπροσούρας, να δείξω ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι έκφρασης και δεν χρειάζεται να είμαστε τόσο σοβαροφανείς σε μια προσπάθεια ενός συλλόγου, μόλις 125 νοματαίων....

Πιστεύω ότι μπορούμε να έχουμε πλέον άλλους τρόπους έκφρασης στον συνδικαλισμό, μπορούμε να έχουμε απόψεις και να τις εκφράζουμε πρωτότυπα και δυναμικά... Για να δούμε, εκτός από τον κώλο μας, θα σηκώσουμε και τα μυαλά μας από τον καναπέ;