Στεναχωρήθηκα πολύ...
Ο έρωτας της Μαρίας Πολυδούρη για τον Κώστα Καρυωτάκη είναι τόσο σκοτεινός, τόσο πένθιμος, αληθινή χαρμολύπη. Δοξάζεται ο θάνατος, ως ένα γλυκύ έαρ, του παθιασμένου έρωτα.
Απόμεναν στην ίδια τους πικρία, κρεμασμένοι
έτσι μοιραία και θλιβερά στο «βράχο» του κινδύνου.
Κι’ όταν πια τους χαιρέτισες, οι αιώνια απελπισμένοι
ψάλαν μαζί κάποια στροφή καθιερωμένου θρήνου.
έτσι μοιραία και θλιβερά στο «βράχο» του κινδύνου.
Κι’ όταν πια τους χαιρέτισες, οι αιώνια απελπισμένοι
ψάλαν μαζί κάποια στροφή καθιερωμένου θρήνου.
Αλήθεια, πόσα χρόνια πέρασαν από τότε που αυτοκτόνησε στην Πρέβεζα ο "επαναστάτης" ποιητής; Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε που η ενθουσιώδης μελαγχολία ξεπέρασε τον ποιητικό οίστρο μιας Μούσας και έγινε ειδεχθής αυτόχειρος πράξη, μια ματαιοδοξία της στιγμής και ίσως ένα απονενοημένο διάβημα ύστατης λογοτεχνικής αναγνώρισης... Ή απαξία;
Πίσω όμως έμεινε η Μαρία... Η αληθινά σκοτωμένη της ζωής, καταραμένη να υπομένει στην θλίψη τα ερεθίσματα της Μούσας, την αγωνία της έκφρασης και τον σπαραγμό του πένθους. Άραγε είπε ποτέ: "αν είχαμε αλλάξει τρόπο σκέψης, τρόπος ζωής, αυτός θα είχε ζήσει"; Στέκει και αφιερώνεται στην μνήμη του πεθαμένου, στο πένθος της υπέρβασής του. Από έρωτα; Από Αγάπη; Από περηφάνια;... Όχι, αλλά από ποίηση:
Λοιπόν γιατί να δέχωμαι το κάλεσμα της Μούσας;
Σαρκάζει η πίστη μέσα μου των θείων και των γηίνων.
Μια ανόσια Λύρα των παθών σε μένα δεν ταιριάζει.
Εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο για Κείνον.
Σαρκάζει η πίστη μέσα μου των θείων και των γηίνων.
Μια ανόσια Λύρα των παθών σε μένα δεν ταιριάζει.
Εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο για Κείνον.
5 σχόλια:
Οι άνθρωποι που μας αγαπούν πραγματικά υποστηρίζουν τις επιλογές μας
επληκτικό, χωρίς σχόλια....
Αγαπητέ μου Αλαφροϊσκιωτε,
καταρχήν καλώς όρισες στο blogging!!!
Όσο γιά το θέμα εδώ έχω να πω ότι δυστυχώς γιά μένα μεγαλύτερο σοκ ήταν όταν διάβασα την Χρονογραφία του Καρυωτάκη και διαπίστωσα πόσο πολύ μόνη ήταν τελικά η Μαρία και πόσο λίγος ο "ποιητής".
Ρίξε του μιά ματιά και νομίζω θα σε προβληματίσει αν μη τι άλλο.
(Χρονογραφία Κ. Γ. Καρυωτάκη 1896-1928
Σαββίδης, Γιώργος Π. (επιμ.),
Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, 1989)
Καλώς σας βρήκα Ιφιμέδεια (και πνευματική μου μητέρα)...
Δυστυχώς δεν διάβασα την χρονογραφία, είχα όμως την "ατυχία" να διαβάσω τα άπαντα της Πολυδούρη!
Δεν χρειάζεται πιστεύω πολύς προβληματισμός, στα αυτονόητα...!
Τι ωραίο να με αποκαλείτε "πνευματική μητέρα". Είναι τόσο ανάρμοστο που μου αρέσει πάρα πολύ!
Δημοσίευση σχολίου